Emmy Kempeneers over ons woonzorgcentrum

Met veel liefde en toewijding heb ik steeds thuis gezorgd voor mijn echtgenoot en schoonmoeder. Na een ongelukkige val, gevolgd door een ziekenhuisopname, is mijn man in het woonzorgcentrum komen wonen. We voelden ons meteen hartelijk ontvangen waardoor mijn eerder bange gevoel wijzigde in vertrouwen.

Een gevoel van thuiskomen

Na het overlijden van mijn man verbleef ik één dag per week in het kortverblijf en dat is niet gestopt. Ik voel me hier thuis, ik voel me gelukkig. In de winterperiode, als de dagen korten, verblijf ik twee dagen per week in het kortverblijf, dit geeft een veilig gevoel. Wanneer de kinderen op vakantie zijn, kunnen zij met gerust hart vertrekken want er is steeds een plaatsje voor me bij Dommelhof.

“De verzorging, de mensen, het eten… alles is goed en van harte!”

Handen uit de mouwen

Het sociaal contact met de bewoners doet me goed en ik ken hen ondertussen wel al aardig. De verzorging is naar mijn wensen en het eten smaakt me. Een extra troef: ik mag ’s ochtends mijn klein wit vogeltje meebrengen en hier doorheen de dag verzorgen. En uiteraard steek ik ook nog graag een handje toe waar mogelijk!

Nooit te oud om te leren

Na het middageten maak ik steevast een kleine wandeling in open lucht om fit te blijven. Nadien neem ik deel aan de animatieactiviteiten, ongeacht wat er op de planning staat. Ik amuseer me rot, ik leer hier zelfs nog bij! Rond half vijf eten we allemaal samen en praten we wat bij. Een gemoedelijke afsluiter van weerom een boeiende dag!